Hoofdstuk 1,
De oproep van de koning galmde door de troonzaal, een bevel dat geen enkele ridder durfde te negeren. Azrodyl knielde, zijn hand rustend op het gevest van zijn zwaard. “De koningin is verdwenen,” sprak de koning met een stem zwaar van zorg en woede. “Ze is voor het laatst gezien in de ondergrondse kamers. Vind haar, ridder, en breng haar terug.”
Azrodyl boog diep en draaide zich om, zijn blik gevuld met vastberadenheid. De gangen van het paleis waren verlaten op dit late uur, de kaarsen flikkerden en wierpen lange schaduwen tegen de stenen muren. De wachters keken weg toen hij langs liep, alsof ze wisten wat hem te wachten stond. Niemand sprak over de kamers onder het kasteel, en toch moest hij daar afdalen, alleen.
Bij de ingang van de oude trappen hield hij even zijn adem in. De lucht rook muf, doordrongen van vocht en iets anders... iets dat hem onrustig maakte. Hij daalde af, stap voor stap, het geluid van zijn laarzen weerkaatsend door de smalle gang. Hoe dieper hij ging, hoe kouder het werd. Boven hem sloeg de deur met een dreun dicht. Azrodyl trok zijn zwaard. De duisternis leek te leven, te ademen, als een onzichtbare aanwezigheid die hem in de gaten hield. Hij kon zich niet afvragen of dit een val was ... Dit was namelijk geen keuze, dit was zijn ontvangen opdracht.
Voor hem doemde een massieve Pilaar op, versierd met oude inscripties. Hij las de woorden hardop: “Wie voorbij deze pilaar passeert, laat hoop achter.”
Met een laatste blik achterom – naar de duisternis die hem omsloot – passeerde hij de pilaar. Een koude wind gleed langs zijn gezicht. Wat er voorbij lag, kon hij nog niet weten. Maar hij wist één ding zeker: er was geen weg terug.
